De hele dag drinkt hij al thee om rustig te blijven. Hij was al vroeg op, doet zijn werk, is gedreven maar kijkt continue naar de klok. Het is weer maandag en hij weet dat zij vanavond weer naar hem toe zal komen. De doordeweekse dagen zijn al maanden niet meer hetzelfde. De doordeweekse dagen zijn de dagen waarin hij samen is met de vrouw die hem in zijn kleinste ziel wist te raken, die hem heeft doen opleven en waarmee hij nog grote plannen heeft. Het zijn dagen waarin wordt gewerkt, hard wordt gewerkt. Er wordt orde op zaken gesteld en er wordt ruimte gemaakt. En 's avonds is er dan tijd voor andere ruimte, een nieuwe liefde, een nieuwe dimensie van de liefde. Vanuit zijn flat ziet hij haar komen aanfietsen, hij herkent haar al vanaf het einde van de dijk. Met een bonkend hart weet hij dat hij binnen enkele minuten weer oog in oog zal staan met haar. Er gaat van alles door zijn hoofd, af en toe toch weer die vraag wie zij nu eigenlijk is. Maar er is geen tijd om daarover na te denken, ook geen reden denkt hij. Het kloppende gevoel, het vurige verlangen van haar weer in zijn armen sluiten neemt de macht over en hij begeeft zich richting voordeur. Een vlugge check of het huis netjes is en in de spiegel in de gang controleert hij zijn haar. Bij het geluid van de openende liftdeuren is hij al in alle staten, een enorme glimlach is de komende uren niet meer van zijn gezicht te krijgen. Nog voor dat de sleutel in het slot gaat doet hij al open. Hij denkt in een flits over dat hij haar al maanden geleden zijn sleutel wou geven. Carole Derks
Daar staat ze, mooi als altijd, prachtig stralend met frisse wangen van de kou. Twee tassen heeft ze bij zich deze keer, of zijn het er drie? Even weten ze niet of ze elkaar in de armen moeten springen en de tassen moeten laten vallen of verder naar binnen moeten lopen. Een zacht geluid is het enige wat geproduceerd kan worden. Duidelijke woorden zijn het niet, het is het binnenste geluid van thuiskomen, het diepste geluid van tevredenheid. De deur valt dicht en samen lopen ze naar de woonkamer. Die eerste minuten zijn altijd minuten van een gezonde spanning maar ook van een confronterende omschakeling. Een dag van werk op kantoor wordt met het sluiten van de voordeur buiten gehouden. Een fijn warm weekend met kinderen ligt nog vers in het geheugen en wetende dat er nog stappen moeten worden gemaakt. Maar nu zijn ze allebei weer in wat ze zo graag hun liefdeskasteel noemen, hun appartement met uitzicht op een nieuwe toekomst. Het is een flat waarin de liefde vrij spel mag krijgen en waarin er nauwelijks zorgen zijn. Zo net zittend op de bank, kijkend naar dat uitzicht, het gevoel weer toelatend komt die omschakeling snel weer op gang.Zijn hand reikt naar haar gezicht en streelt haar lieve zachte profiel. Hij aanschouwt haar en neemt de vers teruggekeerde liefde weer in zich op en stamelt wat woordjes over dat haar wangen nog koud aanvoelen. Zij lacht en zegt niet zo veel. Zij lacht en zegt daarmee alles. Ze kijken elkaar aan en langzaam maar trefzeker komt hij steeds dichterbij, zijn lippen nog maar centimeters verwijderd van haar mond. Zij slaat een arm om hem heen en haalt hem dichterbij. De eerste kussen die volgen zijn van een intensiteit dat alle besef van tijd en plaats wordt vergeten. Zijn handen gaan door haar haar en hij snuift haar geur op, bijt zachtjes in haar nek. Ze hadden al vaker gevreeën, ze waren minnaars met een plan, minnaars binnen een bepaald kader, er waren afspraken gemaakt. Enkele maanden verder groeit de liefde groter en groter. De verboden uurtjes, de vluchtige liefde maakten steeds meer plaats voor uren van aandacht en nachten vol liefde. Kussen werden liever en inniger, ze wisten allebei al snel dat er geen weg meer terug zou zijn. Soms wanneer zij slaapt fluistert hij haar dat hij van haar houdt alsof hij het nog even niet rechtstreeks durft te zeggen en hun liefde wil beschermen.
Carole Derks
Voorzichtig trekt zij zijn trui over zijn hoofd en begint daarna de knoopjes van zijn overhemd los te maken. Terwijl hij zijn lippen zorgvuldig in haar nek laat vallen streelt hij haar borsten die weer dagen hebben verlangd naar zijn zachte handen.Het licht van de stad schijnt op hun ontblote bovenlijven, het geluid van de stad klinkt steeds zachter, de net afgelopen dag van werk en verplichtingen is een vage herinnering. Hij drukt zijn borst tegen haar fluweelzachte huid en probeert zo de liefde die vanuit zijn binnenste ziel komt aan haar door te stralen. Samen snakken ze naar adem en die vinden ze in elkaar. Lange warme zoenen rollen van de bank af en strijken neer op het vloerkleed. Het vloerkleed dat ze al dollend samen als minnaars hadden uitgekozen. Snakkend naar adem kust hij haar nog inniger en zijn handen glijden richting haar betoverende buikje.
Kledingstukken worden nu willekeurig uitgedaan en uitgegooid, waar de aanrakingen steeds bedachtzaam en liefdevol zijn. Zij weet wat hij fijn vindt, kent zijn romantische ziel en laat hem daarom even genieten van dat moment van het losklippen van haar bh. Het is ook precies zoals in de franse films waar hij zo van droomt, dat zoete ochtendlicht door de gordijnen, de geur van lentebloesem, de vrouw van zijn dromen die haar haar losgooit. Het is het gevoel dat hij altijd zocht en nu zo graag zo lang mogelijk wil vasthouden. En hij weet waar zij zolang naar verlangde, die aanraking en die liefdevolle aandacht. Kus na kus na kus laat hij haar voelen dat dit luchtkasteel echt is en kus na kus na kus laat hij haar stiekem weten dat hij steeds meer van haar gaat houden. Samen weten ze dat ze soms niet teveel moeten nadenken en deze liefde moeten grijpen zoals ze is. En dat gebeurt ook deze maandagavond weer.
De geluidjes die van het vloerkleed omhoog komen worden grijpbaar. Warme liefde rolt er weer door de kamer, wegdromend van een bekend verleden, wegdromend naar een onbekende toekomst. Blijven zoeken naar oogcontact, elkaar opsnuiven, deze liefde maximaliseren. Het is maandagavond denkt hij, en de maandagavond is van hun samen, deze in ieder geval. Hij drukt haar al vrijend nog steviger tegen zich aan en voelt zich zielsgelukkig. Hij sluit nu even zijn ogen want nu is er even rust. Rustend in elkaars armen, verdrinken zij in elkaars liefde en dromen ze alweer van dinsdagavond.
Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen moet worden beschouwd als louter toeval. Ook betreffende Carole Derks van de Gemeente Nijmegen.
