Afgelopen zondag heb ik enorm genoten van de Eerste Communie van de jongens. Vanaf oktober vorig jaar volgden we samen een heel traject dat varieerde van zingen tot knutselen, van de belangrijke missen tot ouderbijeenkomsten. De kinderen vonden het leuk en aan de ouders zag je dat het ook hen goed deed. Veel leermomenten, ook voor de ouders. Want ja, de vraag 'doe ik het wel goed?' spookt natuurlijk best wel eens door mijn hoofd. Je kinderen dingen zien leren en oude verhalen horen en die op een mooie manier interpreteren helpen mij weer een beetje een betere vader te worden.
Kerst en Pasen keek ik nooit zo erg naar uit, behalve in mijn Italië-periode dan. Nee, vroeger waren het opgeschmuckte en vooral verplichte familiefeesten waar je moest opzitten dacht ik en gingen die voorbij aan het werkelijke gevoel. Die gedachte kwam voort uit een niet al te warm ouderlijk huis maar nu ben ik al een poosje mijn eigen ouderlijk huis. En vind ik Kerst en Pasen nu als mooie feesten, mooie momenten van samen zijn. Die bijeenkomsten in aanloop naar de Communie hebben mij er anders naar laten kijken. Ik kijk uit naar feestdagen.
Nee, ik kijk nu niet alleen nog maar naar die dagen uit, maar die dagen zijn wel erg bijzonder, daarom zijn het ook feestdagen en daar werk je naartoe en sta je even bij stil om ervan te genieten. Samen genieten. Net als van de Communie van afgelopen zondag en vooral de daaropvolgende lunch met mijn familie. De kerk als decor.
Over de kerk (en staat) gesproken, het tv-spektakel The Passion trok 3,5 miljoen televisiekijkers en Koningsdag dat vond ook iedereen wel leuk. Maar ik geloof echt niet dat al die mensen gelovig dan wel koningsgezind zijn. Zelf keek ik afgelopen week zoals elk jaar weer naar het Eurovisie Songfestival (dit keer 6,5 miljoen kijkers) maar ook naar The Godfather trilogie. We willen graag ergens bij horen, over meepraten, met gelijkdenkenden, samen dingen beleven. De ene gaat naar het stadion, de ander naar een festival. FC Utrecht of NEC, de Dag van het Levenslied of de Zwarte Cross. Leuke afleidingen, maar slechts passages in een ander groter verhaal.
Sowieso mogen wat mij betreft het Suikerfeest en Yom Kippur ook een nationale feestdag worden. Vooral omdat eten en lang tafelen met vrienden en familie daarin ook zo centraal staan zal ik mij daarin prima kunnen vinden. Zoals afgelopen Communie viering, dat staat dat bij mij boven elk ander feestje. Samen tafelen is belangrijk, dát is juist het grote verhaal, door alle culturen heen, door alle eeuwen heen. De voorbereiding en alles wat erbij komt kijken zoals de goede vrede bewaren, oude koeien weglaten, samen in de keuken, je mooiste stropdas om, of nee beter nog, een nieuwe stropdas. Een mooie weg naar het hoogtepunt van samen een maaltijd delen met bepaalde rituelen en gebruiken. Waarin we soms elkaar dingen vergeven of verzwijgen. We eten samen, drinken samen en kijken terug op waar we vandaan komen en waar we nu staan. Ouder, wijzer, dingen geleerd. We kijken vooruit en proosten op de toekomst.Mijn eigen Eerste Communie kan ik mij niet herinneren. Deze van mijn jongens blijft altijd bij mij en zal een van mijn eigen oude verhalen worden. Om later op terug te kijken aan lange gezellige tafels rijkelijk bedekt met de speciaal voor de gelegenheid bewaarde wijnen en lekkerste dingen.
