Ik wilde wel eens een Formule 1 race zien, zoveel vrienden van mij waren Ferrari gek.
Hoe dichter ik bij Modena kwam hoe roder de mensen kleurden.
Ferrari rood.
Speciale treinen reden af en aan tussen Modena en het stationnetje van Imola.
Vanuit daar was het een grote laan die naar het circuit zou leiden.
De laan was niet meer zichtbaar, het was een grote stoet mensen.
Allen op weg naar het beste plekje langs het circuit.
De Tosa bocht, dat zou een goede bocht zijn, daar moest ik gaan staan had ik gehoord.
Via de Tamburello zouden de bolides daar terugschakelen.
En ja, prachtig knallende motoren, een heerlijke herrie.
Herrie over de enorme rode mensenmassa en de geur van broeierig gras.
Het was genieten, kijken, horen, opsnuiven.
Italiaanse taferelen die ik van het voetbal al kende met vlaggen, sjaals, petten en toeters.
De circuit speaker was nauwelijks te verstaan.
Elke ronde was het weer wachten wie er op kop zou rijden.
Toen ineens gejuich, enorm gejuich, oorverdovend Italiaans gejuich.
Ayrton Senna vloog uit de bocht, dat konden we in de verte goed zien.
Een mooie schuiver zo leek het.
Hij kwam tot stilstand langs de muur en Ferrari nam de leiding over.
De rode zee kookte over. Het was groot feest.
Maar snel werd het stil. Heel stil, angstig stil.
Het duurde te lang en er stonden veel mensen rondom de gecrashte Brasiliaan.
Een traumahelikopter landde op het circuit.
Minutenlange stilte, duizenden mensen ademloos.
De helikopter nam hem mee, en steeg op met een grote stofwolk.
Rakelings over onze hoofden direct in een rechte lijn naar Bologna.
We keken de helikopter na zolang als we konden en groepeerden ons om krakende transistorradiootjes.
Onwerkelijk, onwetend, ongeloof.
Niemand wist het zeker.
Maar de berichten waren niet goed.
Er waren mensen die huilden, petjes gingen af.
Sommigen waren boos, boos dat ze eventjes hadden gejuicht.
Iedereen staarde maar een beetje voor zich uit, zittend in het gras.
En beetje bij beetje verlieten we het Autodromo Enzo e Dino Ferrari.
In een ijzig stille en oneindig lijkende mars.
Rood uitgedost en met rode ogen van verdriet.
Niemand zei iets. Een stilte die ik van Italië niet ken.
In het volgepakte stationnetje van Imola kon je een speld horen vallen.
Iedereen wilde naar huis, naar de TV, naar het journaal.
Wat was er precies gebeurd? Zou Ayrton Senna nog leven?
Een prachtige zonnige voorjaarsdag, die eerste mei vandaag precies twintig jaar geleden.
De helikopter laag over onze hoofden en de daaropvolgende stilte zal ik nooit vergeten.
Een groot man stierf voor onze ogen.
Een onwerkelijke gebeurtenis die voor altijd bij mij blijft.
