Ik ging dus weer met de trein, die pak ik de laatste tijd wel vaker met de bijhorende gezonde tegenzin. Ik heb geen probleem met de NS over het niet op tijd rijden, ik hoef nooit ergens in de ochtend- of avondspits ergens 'op tijd' te zijn waardoor dat effect op mij heeft. Nee, in principe zou het een best handig vervoermiddel kunnen zijn. Wel heb ik andere dingen tegen het OV maar daar ga ik het nu niet over hebben. Positive thinking please.
Ja, het leuke van reizen met de trein is dat je internationale bladen in de newsstands kunt kopen. Eigenlijk gewoon bij de Bruna of Kiosk van het betreffende station maar op zo'n treinstation heeft het toch een andere uitstraling, meer een newsstand. De Italiaanse Grazia, de Engelse Cosmopolitan, de Franse Vogue staan je daar aan te kijken. Ik kan er ademloos naar kijken. Mooie covers, verzorgde magazines, dikke magazines, stijlvolle magazines.
De Vogue die ik kocht kostte oorspronkelijk 4,90 euro, ik betaalde 7,20 euro. En 7,20 euro betaal ik graag voor een magazine dat mij geeft waar ik naar op zoek ben.
Kiosken en newsstands kennen wij niet echt in Nederland. Wij willen gratis Spitsen en Metro's om deze dan te laten slingeren in 's lands treinen. Misschien lopen treinen daar wel vertraging door op. Toen ik nog geen Italiaans sprak kocht ik op vakantie al wat magazines, gewoon om doorheen te balderen. Dus wanneer ik weer in Parijs of Italië ben vind ik het heerlijk om al van afstand de headlines op een affiche te lezen en daarna een praatje met de kioskhouder te maken die daar de hele dag op een halve vierkante meter staat te verkleumen van de kou tussen stapels kranten en tijdschriften. Zo voel ik mij dan ook een beetje op het station. Zelfs in Nijmegen.
Ik koop geen enkel blad van Sanoma. Ze hebben mij nooit echt aangesproken. Misschien een keer een Linda dan. Maar omdat Linda leuk is, DJ Kat Show leuk. Dat maakt mij dus geen gemiddelde Linda lezer denk ik. Of ik verstand van bladen maken heb? Nee, maar ik koop ze wel en ik merk dat ik op een aantal dingen let bij aankoop. Een blad moet bijvoorbeeld ook lekker in de hand liggen. De cover moet mij aanspreken op het onderbewustzijn, ergens prikkelen, het papier moet goed voelen, ik moet er als ware het een accessoire er mee over straat kunnen, in plaats van dat ik er zo'n Bruna zakje omheen gefrommeld krijgt.
Maar aan mij zal het niet gelegen hebben. "Nederlanders lezen per hoofd van de bevolking de meeste magazines" hoorde ik nog. Dat verbaasde mij wel. Toch vliegen de titels als Grazia, Playboy en MarieClaire eruit. Weg ermee. En misschien wel goed ook. Misschien wordt er op een nieuwe manier naar gekeken straks. Ja en of online dan daarbij moet weet ik nog niet zo net. Ik zie een online versie van het magazine niet als een noodzakelijk verlengstuk.
Ik lees genoeg magazines die niet online zijn en volg genoeg blogs waar nooit een papieren versie van komt of is geweest. Oh, volgende week komt deel 2 van Amoras uit. De via Facebook gehypte en eenmalige zesdelige serie van Suske en Wiske in manga stijl. Ja dan ben je goed bezig als je al tig jaar Suske en Wiske's maakt, dan zoek je nieuwe wegen en verlaat je het vertrouwde kunstje waar de lezer niet meer warm voor loopt.
Het arme Sanoma dus. Helaas. Maar ik ben blij met mijn 'totally advertisement driven' Franse Vogue. Na 92 pagina's full color advertenties van de Gucci's van deze wereld krijg je pas de colofon en na 112 pagina's pas het voorwoord van de hoofdredactrice. Slimme mevrouw die Emanuelle Alt. Ze laat mij zien wat ik wil zien. Prachtige foto's, over de hele pagina. Kleuren, trends, stoffen, accessoires. Maak me gek!
Voor de aankomende winter mogen we veel bont verwachten, heel veel bont. Bont in combinatie met andere luxe natuurlijke materialen als leer. Ook veel gebreid, mooie natuurlijke wol, ook weer met leer. Dit past helemaal in de tijd waarin we leven. 'Op je slechtste moment doe je je mooiste jurk aan' zei mijn oma altijd. Luxe uitstraling is het devies, vooral nu dus.
Wol symboliseert een warm en veilig thuis, dat waar wij in een onzekere tijd naar zoeken. Het staat ook gelijk aan het zelf maken van kleding. Iets dat je terug ziet in blogs en in het straatbeeld. Gebreide mutsen, of beanies zie je overal om je heen en in het OV, ja zo spot je nog eens wat al reizende, wordt trots gehaakt en gebreid juist door jonge vrouwen.
De kleuren voor winter 2013/2014 zijn ook luxueus alsof je naar een gala gaat. Zwart en nachtblauw als hoofdkleuren die ondersteund worden door goud, oker, terracotta en witgrijs. 'Gala voor elke dag', zo zou je het kunnen samenvatten.
En wat ook zo goed is aan de Franse Vogue? Hun website staat bom vol met mooie fotoreportages. Hier ook schermvullend. Niks de betaalde versie van het magazine pushen, dat kan wel en is er ook, maar daar gaat het niet om. Prima website om bewust in te verdwalen met veel op de online bezoeker toegespitste content. Pinterest, Instagram en Facebook maken het online pakket compleet. Je kunt er bijna niet meer weg.
Daarom dus koop in de Franse Vogue. De Nederlandse spin-offs laten wat mij betreft teveel liggen. Het wordt weer teveel op de domme Hollander afgestemd. De MarieClaire en Grazia hebben de toon van een tienerblad en de 'stukjes' en 'adviezen' zijn zo truttig dat je door plaatsvervangende schaamte wordt overmeesterd alsof je pubermeisjes in een bus (toch weer dat OV) hoort stoer doen. De Delicious, net zoals de meeste foodbladen, doet vooral erg uit de hoogte met onmogelijke recepten, covers van exotische groenten op leisteen en serieus bedoelde artikelen over zogenaamde culinaire ontdekkingen. Typisch voor de Nederlander die ook 6 gerechten kan koken en 3 keer in Italië op vakantie is geweest en daarmee denkt dat 'ie de culinaire wereld snapt.
Wij hebben geen eetcultuur, wij hebben geen fashioncultuur. Punt. Niet zo gek dat we ons krampachtig maar ook trots vastklampen aan onze surrogaat cultuur waar wij graag Sinterklaas en stroopwafels onder categoriseren. Kijk maar naar de Sanoma titels die overblijven, dat is het gezicht van Nederland nu. Niet zo gek dus ook dat de bladen die het nu moeilijk hebben al heel lang en misschien wel tevergeefs zoeken naar de winnende formule.
Kies je juist voor de kleine niche of richt je je op de massa voor wie de veilige Allerhande gelijk staat aan de Linda? Keuzes, keuzes, keuzes. Keuzes net als bij de vraag der vragen: what to wear.
Ik moet trouwens echt weer naar die textielbeurs in Parijs.
Muziekje...
