Ze keken me indringend aan, pakten mij soms zelfs bij mijn arm en waarschuwden mij. Blijkbaar zagen ze iets in mij wat ik zelf nog niet zag. Ze maakten zich duidelijk zorgen.
Die zorgelijke blik heb ik nu weer gekregen, deze keer van drie lieve dames. Ik heb geen namen genoemd maar ik moest mijn verhaal gewoon even kwijt. Ik heb ze een en ander over mijn situatie laten doorschemeren. En alledrie, geen bekenden van elkaar, zeiden met dezelfde zorgelijke toon dat ik een keuze moet maken, dat ik niet zo langer door kan gaan. Ik zou mezelf tekort doen, ik zou het niet waard zijn. Drie dus. Drie dus, in een week.
Waarom zijn deze dames zo begaan met mij, wat zien ze? Zien ze een knoop, zien ze verdriet? Of zien ze gewoon wat ik zelf niet onder ogen durf te zien, dat ik in een onmogelijke situatie zit en mij daaruit willen verlossen? En waarom zouden ze dat willen?
Lieve drie vriendinnen, ik heb jullie in alle vertrouwen mijn verhaal gegeven, ik moest het kwijt en op basis van gevoel legde ik het zomaar bij jullie neer. Nu geven jullie geven mij onafhankelijk van elkaar dit antwoord terug. Net als toen, toen ik het verband niet zag maar pas later in het midden van een burn-out de link legde. Drie zakelijke contacten die mij ervoor wilden behoeden dat ik tegen een pal zou rijden wat ik gelukkig niet heb gedaan.
Nu zijn er drie lieve vrouwen, le tre grazie, the three graces, die mij vertellen dat ik mezelf tekort doe en dat dit zo niet langer gaat werken. Een eenduidig en een bezorgd advies. Ik dank jullie nu al. Ik ga alle moed verzamelen en kom zo snel mogelijk bij jullie terug. Blijkbaar ben ik het waard dat ik bepaalde keuzes maak, maar wanneer zie ik dat nu een keer?
